Ik weet niet waarom maar ik heb een ongelooflijke hekel aan het woord gecondoleerd. Ik vind het een leeg woord. Ik wil jullie wel heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd en hoop dat jullie heel veel mooie herinneringen hebben en kunnen vasthouden. Omhelzing voor jullie allemaal!
Hihi, ja, mee eens hoor Micheline, 't is soms een (zeg ik dat goed?) verlegenheids-term.. En dankjewel....! we zullen inderdaad zeker de mooie herinneringen koesteren, net als zijn mooie werk en schrijfsels!
Goh 15 september vroeg ik in mijn reactie nog naar je vader. Je hebt geen makkelijk leven met ASS/Asperger, daar weet ik alles van. Ze sommen altijd de voordelen er van op maar ik zou ze graag ruilen voor een leven zonder. Ik wil maar liever niet denken aan de tijd dat ik intensieve zorg behoef en hoop maar dat het voor die tijd afgelopen zal zijn. Verdrietig voor de nabestaanden maar aan alles komt toch wel een keer een end. Sterkt Jolie.
Hans Oudesluijs
2021-10-01 21:08:16
Beste Jolie,
Hierbij nogmaals gecondoleerd met het verlies van je vader.
Toch heb ik een vraag aan jou.
Zou het niet beter zijn de keuze van je vader te accepteren en respecteren ?
Want je verhaal geeft mij absoluut het gevoel dat je dat nu niet doet.
Mij hebben ze altijd geleerd dat je voor de overleden mensen en hun keuzes respect moet hebben.
Met vriendelijke groet,
Hans Oudesluijs
(Zoon van Hilda, de partner van Piet)
Dankjewel Dhyan, óók voor je reactie op het Vleermuis-stukje! (ik had niet goed gekeken en het gemist ;-}) Ja, ik zie het vaak ook als een talent, Asperger (het komt best veel voor in m'n familie.) Maar het is tegelijk inderdaad ook een extra opgave voor wie het heeft, en het zou m.i. best te doen zijn er meer (school, werk, zorg etc) op af te stemmen, mensen meer keuze en regie bieden. Dankjewel voor je sympathieke reactie Dhyan, ik waardeer je altijd zeer!
Dank je Hans, voor je reactie. Jammer dat de ervaring en feiten die ik beschrijf, je het gevoel geeft dat ik mijn vader's keuze niet respecteer en accepteer. Het leek mij niet eerlijk om iets anders op te schrijven. Mijn vader heeft deze keuze gemaakt vanuit wie hij was als mens, hij kòn niet iemand anders zijn, niet kiezen voor andere gedachten of een andere ziekte. Ik heb juist groot respect voor hem en voor alles dat hij was. Maar fijn dat je je visie deelt, ook dàt is respect voor mijn vader. Dankjewel daarvoor.
Welke keuze’s heb in je het leven. Precies die. Zijn het wel keuze’s?
Feit blijft dat jij (en andere) nu verder leven zonder je vader. Dat is iig geen keuze, maar een feit. Gecondoleerd met het het verlies van je vader. Liefs.
Dankjewel Renate, voor je hartelijke en zorgvuldige, ware woorden! Je vat de kern precies samen! <3
Marion
2021-10-08 14:26:52
Had al op Twitter gereageerd. Ik snap wel dat je moeite ermee hebt, ondanks dat je de keuze respecteert. Met pijn en moeite kon ik mijn moeder afgelopen voorjaar/mei twee weken uit de opsluiting in het tehuis naar mijn huis halen. Ze takelde steeds verder af en na veel gedoe en geregeld werd het toegestaan. En toen, na twee weken waarin ik soms wenste dat ze in de nacht vredig hier zou inslapen, werd ik met oneigenlijke redenen gedwongen haar weer terug te brengen naar het tehuis (ik zal de details besparen, maar pressie dat ze haar kamer/appartement niet mocht houden etc, terwijl laten bleek dat ze helemaal geen nieuwe mensen mochten inhuizen in corona-tijd, dus ze hield geen kamer bezet voor iemand om de wachtlijst). Terug in opsluiting met verder aftakeling en steeds meer verzet van haar tegen bepaalde zorgmedewerkers. Tot ik met pijn en moeite voor elkaar kreeg dat ik haar ieder dag mocht opzoeken. Ze was al zover afgetakeld dat het de tweede avond misging bij een zorghulp, ze zich verstapte bij het in de stoel zitten, been geblesseerd en bedlegerig raakte. En zo 10 dagen nog een flinke lijdensweg had in bed, ook al kon ik erbij zijn, wat ik ook deed (meer dan het toegestaan uur per dag). Later heb ik weleens gedacht: had ik niet meer werk moeten maken van haar euthanasieverklaring (waar het verpleeghuis niets mee doet als mensen verward raken) toen ze nog bij me was? Het blijft heel dubbel. Ik had haar de ellende willen besparen van de laatste 1,5 maand. Tegelijkertijd ben ik toch opgelucht dat ik nog tijd met haar heb kunnen delen. Dat is dus het moeilijke als iemand, die ook nog veel goede periodes heeft (wat bij mama minimaal was, ook al was ze redelijk helder bij vlagen en goed aanspreekbaar). Je gaat als kind juist je richten op wat nog allemaal wel goed en leuk gaat en dan is euthanasie zo een plotseling, onherroepelijk iets. Maar ik heb er ook wel begrip voor. Mijn moeder heeft in 8 jaar tijd heupen gebroken, pols, veel ziektes moeten doorstaan, is geestelijk en lichamelijk verder afgetakeld. Ze knokte steeds terug, maar het beleid in een tehuis is echt erop gericht levensverlengend te werken. Op een nacht dat ze heel slecht was, dreigde de avondarts me zelf dat als ik haar geen antibiotica liet toedienen ze mogelijk zou sterven. Ik heb toen gezegd dat dat mijn verantwoording was, en omdat ze diep in slaap was gevallen zag hij af van verder behandeling. Daarna krabbelde ze toch weer op. Ik voorzie dat je vader zulke verhalen ook kende, dat geef je ook al aan. En het hem een gruwel was. Mijn moeder heeft in de 8 jaar in het tehuis té vaak gezegd dat ze het vreselijk vond er te zijn. Terwijl ze ook heel goede dagen had en zich prettig kon voelen. Ik denk dat ik, net als je vader, ook zou willen sterven als ik weet dat ik verder achteruitga met uitzicht op permanente verpleging en einde zelfstandigheid. Maar goed dat we niet alles tevoren weten. Naar ook dat ze huisarts zich terugtrok, wat me niet correct lijkt na een eerdere toezegging. Het blijft een vreselijk moeilijk dilemma. Nogmaals veel sterkte Jolie.
Ha Marion, Dankjewel voor je reactie.. wat een hartverscheurend droevige geschiedenis maakte je moeder (en jij) mee...:( Zeker de laatste maanden, met de covid-opsluiting, bezoekbeperking, gedwongen terugkeer.. en ook in de periode ervoor, heupen breken, meer verpleging dan je lief is, —het lijkt mij ook heel zwaar en zwaar om mee te maken als kind. Ja, mijn vader kende inderdaad verhalen als van jouw moeder, van voormalig medebewoners in zijn seniorencomplex.. het is vast ook de keerzijde van modere medische wetenschap, soms kan overlijden aan griep of verkoudheid, zoals in vorige eeuwen, een einde maken aan lijden — maar voor elk individu ligt de grens anders, dat maakt het ongetwijfeld zo lastig om er 'protocol' voor te maken (en alles moet in protocollen, helaas.) Ik hoop dat er meer ruimte komt voor individuele keuzes, per moment, per situatie, per persoon. Misschien zal dat situaties schelen van langer leven in lijden, en van korter leven dan 'nodig' uit angst om het moment van wilsbekwaamheid te passeren. Maar het blijft (helaas) staan dat er heel veel lijden is..:( Jij ook veel sterkte met het verlies van je moeder op deze manier.. Al is het al even (nouja, 4 a 5 mnd is eigenlijk ook nog maar kort..) geleden, ik kan me voorstellen dat er tijd nodig is om het allemaal te verwerken.. Hartelijke groetjes (en ik zag met 2 leesbrillen tegelijk geen foutjes hoor :))
Marion
2021-10-10 19:19:29
Dank Jolie. Mijn moeder overleed in juli vorig jaar;-) Ja, helemaal eens met wat je zegt.
Laurent
2021-12-03 11:03:46
Dag Jolie, ik lees niet vaak weblogs meer maar zag nu dit staan. Wat is het toch moeilijk als mensen geestelijke problemen hebben, het kan zo moeilijk zijn te helpen. Dat is bij "gewone" dementie al het geval. Prachtig gedicht, op het einde.
Dankjewel Laurent, voor je sympathieke reactie..! Ja, dat is het precies: zo moeilijk om te helpen, dat heeft inderdaad iedereen rond mijn vader zo ervaren.
(Sorry dat mijn weblogtechniek zo rammelt (ik krijg bijv. geen notificaties van reacties meer ;-} ik ben onderhand zelf wat blog-ontmoedigd door onze rammelende techniek ;-})
Dhyan
2022-03-14 14:47:03
Hoi Jolie ik kijk wel eens op een buurtaal een blog van een Nederlandse vrouw in Duitsland en kom bij Vaderdag een foto tegen waarbij ik altijd aan jouw vader en zijn twee dochters moet denken. Het staat hier: https://www.buurtaal.de/blog/vatertag-niederlande
Ha Dhyan, Treffend! Een seconde dacht ik "Papa en Petra...? Hoe komen ze..." *Dankjewel*, zo'n bijzondere blijk van medeleven!
Het gekke is, ik volg die interessante Buurtaal-Blog ook, en deze post was me helemaal ontgaan! :) (kBen ook nog steeds bezig de 'digitale haperingen' in huis op te lossen met nieuwe hard/software ;-})
2021-09-26 08:24:55
Het is en blijft een verlies, hoe dan ook. Ik wens jou en jouw familie veel sterkte om dit te dragen.
2021-09-26 10:20:36
Dankjewel Sjoerd!
2021-09-26 12:39:33
Sterkte met het gemis.
2021-09-26 12:57:32
Dank je Ximaar!
2021-09-26 18:03:00
Ik weet niet waarom maar ik heb een ongelooflijke hekel aan het woord gecondoleerd. Ik vind het een leeg woord. Ik wil jullie wel heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd en hoop dat jullie heel veel mooie herinneringen hebben en kunnen vasthouden. Omhelzing voor jullie allemaal!
2021-09-26 20:54:54
Hihi, ja, mee eens hoor Micheline, 't is soms een (zeg ik dat goed?) verlegenheids-term.. En dankjewel....! we zullen inderdaad zeker de mooie herinneringen koesteren, net als zijn mooie werk en schrijfsels!
2021-09-26 23:16:33
Het is nu tijd om verdriet te hebben en te rouwen. Je verliest een lieve vader, en nee, 82 is niet oud. Gecondoleerd en sterkte.
2021-09-28 10:07:27
Dank je Mack!
Dhyan
2021-10-01 20:21:19
Goh 15 september vroeg ik in mijn reactie nog naar je vader. Je hebt geen makkelijk leven met ASS/Asperger, daar weet ik alles van. Ze sommen altijd de voordelen er van op maar ik zou ze graag ruilen voor een leven zonder. Ik wil maar liever niet denken aan de tijd dat ik intensieve zorg behoef en hoop maar dat het voor die tijd afgelopen zal zijn. Verdrietig voor de nabestaanden maar aan alles komt toch wel een keer een end. Sterkt Jolie.
Hans Oudesluijs
2021-10-01 21:08:16
Beste Jolie, Hierbij nogmaals gecondoleerd met het verlies van je vader. Toch heb ik een vraag aan jou. Zou het niet beter zijn de keuze van je vader te accepteren en respecteren ? Want je verhaal geeft mij absoluut het gevoel dat je dat nu niet doet. Mij hebben ze altijd geleerd dat je voor de overleden mensen en hun keuzes respect moet hebben. Met vriendelijke groet, Hans Oudesluijs (Zoon van Hilda, de partner van Piet)
2021-10-02 19:15:58
Dankjewel Dhyan, óók voor je reactie op het Vleermuis-stukje! (ik had niet goed gekeken en het gemist ;-}) Ja, ik zie het vaak ook als een talent, Asperger (het komt best veel voor in m'n familie.) Maar het is tegelijk inderdaad ook een extra opgave voor wie het heeft, en het zou m.i. best te doen zijn er meer (school, werk, zorg etc) op af te stemmen, mensen meer keuze en regie bieden. Dankjewel voor je sympathieke reactie Dhyan, ik waardeer je altijd zeer!
2021-10-02 19:25:33
Dank je Hans, voor je reactie. Jammer dat de ervaring en feiten die ik beschrijf, je het gevoel geeft dat ik mijn vader's keuze niet respecteer en accepteer. Het leek mij niet eerlijk om iets anders op te schrijven. Mijn vader heeft deze keuze gemaakt vanuit wie hij was als mens, hij kòn niet iemand anders zijn, niet kiezen voor andere gedachten of een andere ziekte. Ik heb juist groot respect voor hem en voor alles dat hij was. Maar fijn dat je je visie deelt, ook dàt is respect voor mijn vader. Dankjewel daarvoor.
2021-10-02 23:24:38
Een ouder verliezen is altijd pijnlijk. Gecondoleerd, Jolie.
2021-10-03 00:11:53
Dankjewel Terrence!
Renate
2021-10-04 19:48:58
Welke keuze’s heb in je het leven. Precies die. Zijn het wel keuze’s? Feit blijft dat jij (en andere) nu verder leven zonder je vader. Dat is iig geen keuze, maar een feit. Gecondoleerd met het het verlies van je vader. Liefs.
2021-10-04 21:22:27
Dankjewel Renate, voor je hartelijke en zorgvuldige, ware woorden! Je vat de kern precies samen! <3
Marion
2021-10-08 14:26:52
Had al op Twitter gereageerd. Ik snap wel dat je moeite ermee hebt, ondanks dat je de keuze respecteert. Met pijn en moeite kon ik mijn moeder afgelopen voorjaar/mei twee weken uit de opsluiting in het tehuis naar mijn huis halen. Ze takelde steeds verder af en na veel gedoe en geregeld werd het toegestaan. En toen, na twee weken waarin ik soms wenste dat ze in de nacht vredig hier zou inslapen, werd ik met oneigenlijke redenen gedwongen haar weer terug te brengen naar het tehuis (ik zal de details besparen, maar pressie dat ze haar kamer/appartement niet mocht houden etc, terwijl laten bleek dat ze helemaal geen nieuwe mensen mochten inhuizen in corona-tijd, dus ze hield geen kamer bezet voor iemand om de wachtlijst). Terug in opsluiting met verder aftakeling en steeds meer verzet van haar tegen bepaalde zorgmedewerkers. Tot ik met pijn en moeite voor elkaar kreeg dat ik haar ieder dag mocht opzoeken. Ze was al zover afgetakeld dat het de tweede avond misging bij een zorghulp, ze zich verstapte bij het in de stoel zitten, been geblesseerd en bedlegerig raakte. En zo 10 dagen nog een flinke lijdensweg had in bed, ook al kon ik erbij zijn, wat ik ook deed (meer dan het toegestaan uur per dag). Later heb ik weleens gedacht: had ik niet meer werk moeten maken van haar euthanasieverklaring (waar het verpleeghuis niets mee doet als mensen verward raken) toen ze nog bij me was? Het blijft heel dubbel. Ik had haar de ellende willen besparen van de laatste 1,5 maand. Tegelijkertijd ben ik toch opgelucht dat ik nog tijd met haar heb kunnen delen. Dat is dus het moeilijke als iemand, die ook nog veel goede periodes heeft (wat bij mama minimaal was, ook al was ze redelijk helder bij vlagen en goed aanspreekbaar). Je gaat als kind juist je richten op wat nog allemaal wel goed en leuk gaat en dan is euthanasie zo een plotseling, onherroepelijk iets. Maar ik heb er ook wel begrip voor. Mijn moeder heeft in 8 jaar tijd heupen gebroken, pols, veel ziektes moeten doorstaan, is geestelijk en lichamelijk verder afgetakeld. Ze knokte steeds terug, maar het beleid in een tehuis is echt erop gericht levensverlengend te werken. Op een nacht dat ze heel slecht was, dreigde de avondarts me zelf dat als ik haar geen antibiotica liet toedienen ze mogelijk zou sterven. Ik heb toen gezegd dat dat mijn verantwoording was, en omdat ze diep in slaap was gevallen zag hij af van verder behandeling. Daarna krabbelde ze toch weer op. Ik voorzie dat je vader zulke verhalen ook kende, dat geef je ook al aan. En het hem een gruwel was. Mijn moeder heeft in de 8 jaar in het tehuis té vaak gezegd dat ze het vreselijk vond er te zijn. Terwijl ze ook heel goede dagen had en zich prettig kon voelen. Ik denk dat ik, net als je vader, ook zou willen sterven als ik weet dat ik verder achteruitga met uitzicht op permanente verpleging en einde zelfstandigheid. Maar goed dat we niet alles tevoren weten. Naar ook dat ze huisarts zich terugtrok, wat me niet correct lijkt na een eerdere toezegging. Het blijft een vreselijk moeilijk dilemma. Nogmaals veel sterkte Jolie.
Marion
2021-10-08 14:27:39
p.s. sorry voor de foutjes
2021-10-09 23:39:14
Ha Marion, Dankjewel voor je reactie.. wat een hartverscheurend droevige geschiedenis maakte je moeder (en jij) mee...:( Zeker de laatste maanden, met de covid-opsluiting, bezoekbeperking, gedwongen terugkeer.. en ook in de periode ervoor, heupen breken, meer verpleging dan je lief is, —het lijkt mij ook heel zwaar en zwaar om mee te maken als kind. Ja, mijn vader kende inderdaad verhalen als van jouw moeder, van voormalig medebewoners in zijn seniorencomplex.. het is vast ook de keerzijde van modere medische wetenschap, soms kan overlijden aan griep of verkoudheid, zoals in vorige eeuwen, een einde maken aan lijden — maar voor elk individu ligt de grens anders, dat maakt het ongetwijfeld zo lastig om er 'protocol' voor te maken (en alles moet in protocollen, helaas.) Ik hoop dat er meer ruimte komt voor individuele keuzes, per moment, per situatie, per persoon. Misschien zal dat situaties schelen van langer leven in lijden, en van korter leven dan 'nodig' uit angst om het moment van wilsbekwaamheid te passeren. Maar het blijft (helaas) staan dat er heel veel lijden is..:( Jij ook veel sterkte met het verlies van je moeder op deze manier.. Al is het al even (nouja, 4 a 5 mnd is eigenlijk ook nog maar kort..) geleden, ik kan me voorstellen dat er tijd nodig is om het allemaal te verwerken.. Hartelijke groetjes (en ik zag met 2 leesbrillen tegelijk geen foutjes hoor :))
Marion
2021-10-10 19:19:29
Dank Jolie. Mijn moeder overleed in juli vorig jaar;-) Ja, helemaal eens met wat je zegt.
Laurent
2021-12-03 11:03:46
Dag Jolie, ik lees niet vaak weblogs meer maar zag nu dit staan. Wat is het toch moeilijk als mensen geestelijke problemen hebben, het kan zo moeilijk zijn te helpen. Dat is bij "gewone" dementie al het geval. Prachtig gedicht, op het einde.
2021-12-22 23:27:31
Dankjewel Laurent, voor je sympathieke reactie..! Ja, dat is het precies: zo moeilijk om te helpen, dat heeft inderdaad iedereen rond mijn vader zo ervaren. (Sorry dat mijn weblogtechniek zo rammelt (ik krijg bijv. geen notificaties van reacties meer ;-} ik ben onderhand zelf wat blog-ontmoedigd door onze rammelende techniek ;-})
Dhyan
2022-03-14 14:47:03
Hoi Jolie ik kijk wel eens op een buurtaal een blog van een Nederlandse vrouw in Duitsland en kom bij Vaderdag een foto tegen waarbij ik altijd aan jouw vader en zijn twee dochters moet denken. Het staat hier: https://www.buurtaal.de/blog/vatertag-niederlande
2022-03-16 11:27:12
Ha Dhyan, Treffend! Een seconde dacht ik "Papa en Petra...? Hoe komen ze..." *Dankjewel*, zo'n bijzondere blijk van medeleven!
Het gekke is, ik volg die interessante Buurtaal-Blog ook, en deze post was me helemaal ontgaan! :) (kBen ook nog steeds bezig de 'digitale haperingen' in huis op te lossen met nieuwe hard/software ;-})